فروشگاه اینترنتی پخش زنده گالری تصاویر آرشیو پرسش و پاسخ بانك صوت کتابخانه ارتباط با ما صفحه اصلي
  پنجشنبه  9 فروردين 1403 - الخمیس  16 رمضان  1445 - Thers  28 Mar 2024
منوی سایت    
صفحه اصلی   آرشيو  > حضرت أبوالفضل علیه السلام كعبه أولياء

حضرت أبوالفضل علیه السلام كعبه أولياء


_______________________________________________________________

هو العليم

حضرت أبوالفضل علیه السلام كعبه أولياء

_______________________________________________________________

دانلود فایل پی دی اف دانلود پی دی اف موبایل

 

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان با مطالعه در احوال علما و قصص مذکوره از ایشان، پس از تدبّر و تدقیق به این مطلب می‌رسد که تا وقتی‌که در راه و مسیر او قدم نزند و سرّ و سویدای خود را خالص نگرداند؛ هر قدر هم که در راه کسب علوم و فضائل سرآمد دوران باشد، فعل او خام و حرکت او بی‌ثمر خواهد بود. شاهد ما چند حکایت آموزنده از دیدگاه علما نسبت به حضرت ابوالفضائل عباس بن علی بن ابی‌طالب می‌باشد. امید آنکه همه بر سر خوان فضل و کرم او متنعّم باشیم.

1) حضرت أباالفضل العباس عليه‏السّلام را شاگردان [مرحوم قاضی] كعبه أولياء مى گفتند. توضيح آنكه: مرحوم قاضى پس از سير مدارج، و معارج، و التزام به سلوك، و مجاهده نفس، و واردات قلبيّه و كشف بعضى از حجابهاى نورانى، چندين سال گذشته بود و هنوز وَحْدت حضرت حقّ تعالى تجلّى ننموده، و يگانگى و توحيد وى در همه عوالم در پس پرده خفا باقى بود؛ و مرحوم قاضى به هر عملى كه متوسّل ميشد؛ اين حجاب گشوده نمى شد. تا هنگاميكه ايشان از نجف به كربلا براى زيارت تشرّف پيدا كرده؛ و پس از عبور از خيابان عباسيّه (خيابان شمالى صحن مطّهر) و عبور از در صحن، در آن دالانيكه ميان در صحن، و خود صحن است و نسبتاً قدرى طويل است؛ شخص ديوانه‏اى به ايشان ميگويد: أبوالفضل كعبه أولياء است. مرحوم قاضى همين كه وارد رواق مطّهر مى‏شود در وقت دخول در حرم، حال توحيد به او دست مى‏دهد؛ و تا ده دقيقه باقى مى ماند؛ و سپس كه به حرم حضرت سيّدالشهداء عليه‏السّلام مشرّف مى گردد در حاليكه دستهاى خود را به ضريح مقدّس گذاشته بود؛ آن حال قدرى قويتر دست ميدهد؛ و مدّت يك ساعت باقى ميماند. ديگر از آن به بعد مرّتباً و متناوباً و سپس متوالياً حالت توحيد براى ايشان بوده است. [1]

2) روزى مرحوم والد معظّم علامه سيّد محمّد حسين حسينى طهرانى- أفاضَ اللهُ علينا من بركات تربته- نقل مى‏فرمودند كه:

براى ديدن و عيادت از مرحوم علامه امينى- رضوان الله عليه- به منزل ايشان در طهران رفته بوديم، درحاليكه قبل از ما يكى از آقايان معمَّمين و مشهور از سادات كه منزلشان نزديك منزل مرحوم امينى بود نيز به ملاقات ايشان رفته بود. در اثناء صحبت اين فرد معمّم و سيّد رو مى‏كند به مرحوم امينى و مى‏گويد: آقا! اين علىّ كه شما اينقدر سنگ او را به سينه مى‏زنيد مگر چه كرد در اسلام؟ غير از اينكه فقط يك عدّه‏اى را كشت و تفرقه در صفوف مسلمين بوجود آورد، كار ديگرى هم كرد؟! نعوذ بالله از اين همه جهالت و ضلالت! و شما كه اينقدر به ابوبكر و عمر مى‏تازيد آنها چه كردند؟ جز خدمت به اسلام و مسلمين و بسط عدل و انتشار اسلام در سرزمينهاى دوردست و عمل به دموكراسى و اخذ آراء براى انتخاب حكومت و حاكم؟ و آيا به صرف يك اختلاف در سليقه و عدم هماهنگى با علىّ در مورد خلافت بايد آنها را منكوب و مطرود و ملعون نمود؟ و اين همه آثار خير و بركاتى كه از آنها به جامعه مسلمين رسيده است را ناديده گرفت؟

مرحوم امينى بى‏نهايت از اين حرفها ناراحت و عصبانى مى‏شود ولى جوابى به او نمى‏دهند. آن شخص باز به صحبت خود ادامه مى‏دهد و مى‏گويد: آقا اين محبّت و دوستى اهل بيت كه شما آن را لازمه ايمان و قبولى اعمال مى‏دانيد اصلًا چه ضرورتى دارد؟ و اگر ما مثلًا نسبت به حضرت أبا‏الفضل عليه السّلام محبّت و ارادت نداشته باشيم به كجاى دين ما آسيب مى‏رساند؟

مرحوم امينى كه ديگر طاقتش طاق و صبرش لبريز شده بود، با وجود كسالت شديد و عدم توانائى بر جلوس بزحمت خود را بلند مى‏كند و با صداى بلند درحاليكه رگهاى گردنش متورّم شده بود بر سر آن مرد داد مى‏زند كه آقا: به خدا قسم اگر تو به اين بند كفشها و نعلين من كه نوكر أبوالفضل هستم ارادت و محبّت نورزى با رو به آتش جهنّم مى‏افتى و به درك سقوط خواهى نمود.

ملاحظه كنيد كه اين فرد با اين عقائد در ميان ما به تشيّع معروف مى‏باشد، درحاليكه حتّى بسيارى از افرادى كه ما آنها را سنّى مى‏ناميم ابداً به خود اجازه نمى‏دهند به يكى از اين حرفها و معتقدات تفوّه كنند، بلكه از نقطه نظر تولّى به خاندان عصمت و تبرّى از زعماى باطل و خلفاى غاصب چه عباراتى در لابلاى كلمات و كتب آنان يافت مى‏شود! [2]

3) مى‏گويند يكى از علماء، يك روز در درس گفته بود كه اين مطالبى را كه ما الآن مى‏خوانيم و اين مباحث و اينها، معلوم نيست حضرت أبوالفضل و اينها از اين مسائل خبر داشته باشند. حالا من اين را دارم مى‏گويم خيلى ما حالا احترام بخواهيم بگذاريم، روى سر امام احترام مى‏گذاريم؛ امام عليه السّلام علمش لدنّى است و ديگر آن را كاريش نمى‏شود كرد؛ امّا حضرت اباالفضل بالأخره شخص صالحى بود، عبد صالحى بود، ولى اين علومى كه ما داريم، اينها يك چيزهايى است كه با زحمت، تلاش، مطالعه، از اين مسائل براى انسان پيدا مى‏شود. اين را داشت به شاگردانش مى‏گفت. ظاهراً در زمان ميرزاى قمى بوده است. شب حضرت أباالفضل را خواب مى‏بيند، مى‏گويد: خب! بيا ببينيم؛ يك مسأله اصولى مطرح مى‏كند و شروع مى‏كند بحث كردن، با همان دو جمله اول مى‏ماند. صبح بلند مى‏شود و خلاصه استغفار و از اين حرفها.

ما خيال مى‏كنيم اين چيزهايى كه به دست آورديم و اين علومى كه به دست آورديم، اينها را از خانه خاله‏مان آورديم؛ نه جانم! قبل از اينكه تو بخواهى اين [چیزی] را كه به دست آوردى، بيان كنى، نسخه اصلى‏اش آنجاست؛ از آنجا تو مغز تو انداختند، از آنجا در قلب تو انداخته‏اند، از آنجا تو سر تو انداختند، كجاى كارى؟[3]

_____________________________________________________

[1]. مكتوبات، مراسلات ، مقالات، ص 60.

‏[2]. اسرار ملكوت، ج‏1، ص 206.

[3]. متن سخنرانيهاى شرح حديث عنوان بصرى، مجلس چهارم، ص 74.

چاپ ارسال به دوستان
 
نظرسنجی
نام:    
پست الکترونیک:    
تاریخ    
موضوع:    
متن:    

کد یا نوشته ای را که در این عکس می بینید دقیقا وارد کنید

اگر در دیدن این کد مشکل دارید با مدیر سایت تماس بگیرید 
نمایش کد جدید

 
 

کلیه حقوق در انحصار پرتال متقین میباشد. استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است

© 2008 All rights Reserved. www.Motaghin.com


Links | Login | SiteMap | ContactUs | Home
عربی فارسی انگلیسی